Vanuit de RvdK doe ik onderzoek naar een meisje dat tijdelijk bij haar opa en oma woont. De vraag is of dit de juiste plek voor haar is of dat een ondertoezichtstelling en uithuisplaatsing aan de orde zijn. Het is al duidelijk dat haar ouders nu niet zelf voor haar kunnen zorgen. Het meisje snapt niet waar iedereen zich druk om maakt, het gaat toch goed bij opa en oma? Maar, de hulpverlening en ook opa en oma denken hier langzaam aan anders over...

Op het afgesproken tijdstip zit ik klaar en druk op het video-icoontje. De fotolijstjes platgelegd, mijn achtergrond een witte muur en de laptop.

Ze neemt op, maar zonder beeld. 'Hallo?'. Ik leg uit wie ik ben en waarom ik bel. Oja, ze was de afspraak vergeten. 'Maar, ik hoef echt niet in beeld hoor', zegt ze meteen geagiteerd. Ik laat mijn camera aanstaan. Stom genoeg stel ik de vraag of ze soms nog in bed ligt. Het is 14.00 uur. 'Natuurlijk niet' klinkt het verontwaardigd. Oja, hoe kan ik dat nou denken over een puber?

'Ik negeer haar boze zuchten en haar korte antwoorden, die doorspekt zijn met scheldwoorden.'

Wanneer het woord uithuisplaatsing valt, wordt ze nog bozer. Het woord alleen al werkt als een rode lap op een stier. Oké, dan maar een andere invalshoek bedenken. Ondertussen ziet zij mij ploeteren en kijk ik naar een zwart scherm. Ik negeer haar boze zuchten en haar korte antwoorden, die doorspekt zijn met scheldwoorden. Langzamerhand begint ze meer te praten. Over hoe zij de dingen ziet, hoe het contact met haar ouders is en dat ze soms toch ook wel erg snel boos wordt. Ik kan steeds wat meer doorvragen en er komt ook minder schuttingtaal door de telefoon.

Ineens zegt ze vertwijfeld, 'oh mijn vriendin is hier onverwacht. Hier bij mij thuis'. Ik zeg dat het aan haar is wat ze wil. Ik kan ook op een ander moment even terugbellen. 'Maar het is juist zo'n fijn gesprek', flapt ze eruit. Ik glimlach, maar blijf stil. 'Wacht, ik ga mijn vriendin zeggen dat ze beneden moet wachten, ik ben zo terug.' In het scherm staan nu zowel haar geluid als beeld uitgeschakeld.

'Vervolgens leggen de meiden mij samen haarfijn uit, hoe het gaat als ze om kleine dingen ontploft.'

'Mijn vriendin is gewoon hier, maar die weet toch alles en kent mij goed' zegt ze als ze terugkomt. Vervolgens leggen de meiden mij samen haarfijn uit, hoe het gaat als ze om kleine dingen ontploft. Eigenlijk is dat vooral haar probleem. Ze heeft er zelf ook last van en wil hier wel hulp bij. Op een vraag die ik stel, komt ineens geen antwoord meer. Wel klinkt er vaag gegiechel en geritsel. Een beetje geïrriteerd zeg ik 'zijn jullie nu met iets anders bezig?'. Na een korte aarzeling, gebeurt het. 'Nee echt niet, wacht ik doe de camera wel even aan'.

En daar zit ze. Een kwetsbaar meisje van bijna veertien jaar, die mij uiteindelijk toch even heeft toegelaten. We praten nog even door en zwaaien naar elkaar bij het ophangen.

Geschreven door Yvon, Raadsonderzoeker